Bak gidiyor işte toparlandı gitti işte sendekilerim.Bu aralar yorulmuş üşümeye başlamış ellerim , ey yüreğiyle oynayan insan sana benzeyen insanları istemiyorum.Kuşlar gibiydin sana bakarken zaten. Benden seni anlatmamı isteme benden, kendime anlatamazken seni nasıl anlatayım sana.

        Zamansız bir günün kıyısında yoğururken düşlerimi boynundan bir parça kokuyu düşlerimin içine bıraktın.Anısı kalmıştır elbet bir parça kokunun. Avuçlarımda kuruttuğum güller arasına iliştirdim sen yokken……

      ‘’ Şimdi sonu güzel olan yere varan bir yol olsaydı , varılması güç ve uzun süren yalnız ve çok uzakta yol üstünde yalanlar , acıtan sözler,umutsuzluk bulutlara yaslanmış kalbimde bir bir kaybolsaydı.’’

            Anlatılacak , söylenecek o kadar çok şey vardı ki bu yolda,susmaların en dibindeki soluksuz molalarda kalıyor gibi insan.Hangisini dile getirsek diğerine çeyrek kalırdı. Hisettin mi hiç sendeki benleri, sendeki susmalarımı.Belkide hüzünlü çeyreği geçmeye ramak kalmıştı sana çok yakın olan ötemde.

          İşte bu denli zamanlarda bazen yetmiyor kelimelerin kendine yüklendiği anlamlar.Anlamlılaşan yaşanılmayan değil yaşanılanın yansımasıdır kelimeye.Her kelime bir getiridir aslında.Bazen bir girdap bazen bir kayboluş bazen bir varoluş bazen bir yanılsama bazen de ;bir arayış,bir özlem,bir sevgi bir tutku bir umut bir bekleyiş…..

        Bekleyiş yitirilmiş bir zamanın parçasıdır kendi içinde. Aslolan kendi devinimde bir farklılık yaratmasıdır.Farklılık tarifsiz bir cümledir,ötesi sıradanlık.

        Sıradanlaşan düşlerde kelimeler intihara kalkışır. Yok oluş aynada görünmeyen ışıltı bir hiçlik denizinde ayakları yere basmadığı için bir bir boğulmaya mahkumdur…

        Hangi bahardan kalma intihara kalkışan düşlerin,tınısı bedende yorgunluk yaratan sesin kadar. Soluksuz bırakıyorsun denizi...kimliksiz düşlerdesin şimdi dalgakıranların sesizliğinde ,,,

       Maviye ihanet gibisin aynada kalmış siluetinle…

       Artık küllerinden doğabilecekmisin ankanın….